Raptem kilka dni temu mogliśmy obchodzić aż siedemdziesiątą siódmą rocznicę Warszawskiego Powstania. Jak wiemy z historii Polski, była to wówczas największa zbrojna akcja podziemia w Europie okupowanej przez Niemców. Z uwagi na rozkaz Dowódcy AK generała Komorowskiego, zaczęła się 01.08.1944 roku. W ciągu następnych 63 dni powstańcy staczali walkę, której ideą była niezależna Polska, wolna od zbrojnej interwencji niemieckiej oraz sowieckiej dominacji. Wedle obliczeń, aż 16 tysięcy ludzi straciło życie w czasie walki o stolicę, zaś rannych było 25 tys. osób, a wśród nich ponad 6 tysięcy ciężko rannych. W dodatku, około 30 % osób, które podczas Powstania Warszawskiego poległy w walce, to ofiary egzekucji prowadzonych poprzez policyjne formacje niemieckie a także wojskowe. Bezwzględnie największe spotęgowanie rzezi na ludności cywilnej nastąpiło w okresie 2 pierwszych tygodni sierpnia 1944 - kiedy obowiązywał rozkaz Hitlera dotyczący eksterminacji ludności Warszawy.
Niestety, mimo potężnego poświęcenia i zdumiewającego bohaterstwa żołnierzy Armii Krajowej, oraz zwykłych cywili - Powstanie nie udało się. Pomimo tego, bezspornie powinno się dbać o pamięć a także odwagę osób biorących udział w walkach i oddać im zwyczajny szacunek, bo przecież walczyli w imię wolności i godności człowieka. Wobec tego warto nie tylko w ten jedyny dzień w roku, ale i od czasu do czasu zatrzymać się na chwilę w tej codzienności i uświadomić sobie, jak wiele poświęceń i wyrzeczeń musieli znosić ludzie w tych trudnych czasach i w jak bohaterski sposób udowadniali swoją odwagę, determinację, heroizm oraz chęć jednoczenia się. Obecnie nietrudno jest (nie mając żadnego pojęcia) oceniać tamtych ludzi, ale nie zapominajmy o tym, że żyli oni w całkowicie odmiennych realiach niż my. Warto również zapoznać się porządnie z historią Powstania Warszawskiego, po to by dowiedzieć się o większej ilości informacji, które też są istotne i potrafią zmienić nasze myślenie w zasadzie diametralnie. Pokażmy swoją empatię oraz respekt.
Zostaw komentarz